Elke vakantie opnieuw gingen we een dammetje bouwen, zo herinner ik me onze vakanties in de Ardennen. In het kleine riviertje achter het familiehuis. Of onder het bruggetje, waar een ijskoude kronkelstroom in de brede Semois uitmondde. Samen met een wisselend gezelschap van neven en nichten stenen verleggen. Zien hoe het water anders stroomt. Stokjes in het water gooien en afwachten welke weg ze zouden kiezen. Spelend, lachend, we hadden alle tijd van de wereld. (En koekjes, want wie kan er zonder koekjes?)
Tijd is rijkdom, met tijd voelt niks zwaar. Wanneer we de tijd kunnen loslaten, wordt alles spelen. De inspiratie stroomt, we kunnen genieten van het moment. We moeten nergens heen, en niemand wacht op ons. We zíjn. Wanneer ik die ruimte voel, als er tijd genoeg is, kan ik bergen met stenen verleggen zonder moe te worden. We noemen het werk, maar zo voelt het dan niet.
Tot ik weer dammetjes bouw.
Een dam van gedachten die die ontspannen tijd krampachtig willen bewaken.
Drie grote keien met ‘wat als… (een situatie in de toekomst die ik totaal niet kan voorspellen)’.
Een paar kleinere met ‘let op, want je hebt weinig energie’ – een overblijfsel van een stevige burn-out, maar eigenlijk niet helemaal waar.
Een grote tak die vertelt dat ik in bijberoep geen grootse dingen moet ondernemen. Daarnaast nog één die roept ‘met drie jonge kinderen, moet je geen extra engagementen aangaan!’.
In de kleine kieren die overblijven stop ik nog wat steentjes met ‘ik moet nog… (afwassen, het tuinhuis leegmaken, kinderen ophalen, de tandarts bellen, … – steentjes genoeg!)’.
En ik heb jarenlange ervaring in dammen bouwen. Dus ik doe het heel doeltreffend. De stroom wordt tegengehouden, het water blijft, de druk bouwt op. Door mijn angst om die zalige tijdloosheid te verliezen – timmer ik alles dicht. De stroom stokt.
Maar deze dam is geen waarheid. En ik zal niet teleurgesteld zijn wanneer een ander kindje de keien meeneemt om op de oever een toren te bouwen. Wanneer de steentjes gebruikt worden om grote kringen in het water te plonzen.
Door af en toe stilstaan ontmasker ik deze keien, takken en steentjes met mijn eigen overtuigingen. Maak ik ze bewust, en gooi ze met een sierlijke boog van het bruggetje, het water in.
Telkens opnieuw beslis ik (of dat probeer ik toch) dat het daarover gaat. Spelen. Mogen spelen, leven, werken, kiezen, durven, engageren, zonder tijdsdruk.
Dammetjes afbreken, kijken hoe het water anders stroomt.
Een paar jaar geleden geloofde ik niet dat het kon: genieten van het dagelijks leven. Niet dat ik dat zo expliciet had gezegd, maar ergens in mijn achterhoofd zat een hele bende stemmetjes die zongen in koor: “hard werken, goed voorbereid zijn, alles onder controle houden, …” En dan tijdens de vakantie KEIhard proberen genieten. Euh…
We overleefden (letterlijk: in overlevingsmodus) een waanzinnige verbouwing, een slapeloze huilbaby en een bizarre pandemie. En vandaag ontdek ik: ik geniet. Voorál wanneer ik niet alles voorbereid en onder controle wil hebben. Door enkele dappere keuzes en kleine momenten van stilstaan in het afgelopen jaar – geniet ik! Van de kinderen, die heerlijke kleine mensjes blijken te zijn. Van mijn werk, dat ik volop kneed en vorm tot iets wat ik écht leuk vind. Van ons huis, mijn lief, een moestuin, … Behalve wanneer ik weer dammetjes bouw. Ik merk het aan de onrust in mijn lijf, het doorgedraaide tempo in mijn hoofd en het verdwenen vertrouwen: dat ik een leven kan leiden waar ik van geniét. (En dat ik dan ook veel meer te genieten bén, vraag maar aan mijn gezin…)
Merk jij het ook?
De stemmetjes in je achterhoofd, de pogingen om alles onder controle te houden, de grote keien die het water tegenhouden?
Ja?!
——
Ik ga weer wat spelen! Ik begin in de komende maanden twee experimenten, waar ik jou graag bij heb!
Om die stemmetjes, keien en steentjes te ontmaskeren, heb ik zelf ontzéttend veel aan journaling. De hele simpele handeling (nu ja, simpel) om je gedachten op papier te zetten en er op die manier afstand van te nemen. Te onderzoeken waarin ze je tegenhouden en ze dan met een sierlijke boog in het water te plonzen. Ik zoek een paar mensen die hier weinig of geen ervaring mee hebben, om een plezierprojectie uit te testen. Jij misschien?
In coachgesprekken gaan we vaak wat dieper in op al die automatische, beperkende gedachten – en hoe we ons daarvan losmaken. Maar hoe maak je nu écht vooruitgang, in plaats van alle inzichten uit zo’n gesprek te laten verstoffen op de kast. Ik nodig een paar mensen uit om een traject van drie mini-coachings aan te gaan, voor de prijs van één gesprek! We zien elkaar drie keer, kort en compact, en vanuit jouw struggle gaan we in die periode écht dingen veranderen! Doe je mee?