“Maar ja…” (zucht)
Het onuitgesproken vervolg: “Het is nu eenmaal zo” of “ik ben nu eenmaal zo” of “wat ik écht wil, gaat toch niet lukken...”
Het is het geluid van moedeloos opgeven. Van settelen. Van geen moeite meer doen om het wél te bereiken, of niet geloven dat het überhaupt kan.
-
Ik zeg dat zonder oordeel trouwens, want ik doe het ook. Opgeven. Stoppen met proberen. En soms zelfs zonder dat ik het doorheb. Want het gaat om dingen herstellen. Er durven aan beginnen, er tijd en moeite in steken, … En dat doen we niet meer.
Het is vandaag gemakkelijker om iets nieuw te kopen dan om het oude te herstellen. Smartphones en printers hebben een ingebouwde levensduur, waarna ze beginnen haperen. Een nieuwe T-shirt is eenvoudiger te krijgen dan zelf een scheur te repareren. Het wordt ons ‘gemakkelijk gemaakt’. Voor iedere installatie en reparatie zijn er diensten die je kan inschakelen, maar meestal is nieuw nog goedkoper. Nieuw is de norm. En onderweg raakten we ons zelfvertrouwen kwijt…
We geloven niet in onze eigen capaciteit om te herstellen. Een broek met een gat, een lekke fietsband, een scheur in het regenscherm van onze bakfiets. Vervangen of herstellen? Kunnen beslissen dat iets de moeite waard is, dat je er tijd, moeite en aandacht wil aan besteden om het te herstellen. Dat het waard is om iets te leren, te proberen, en dat het tijd kost.
Dit is geen aanmoediging om aan je eigen auto of verwarming te sleutelen (of ja, waarom niet?), maar ik trek het breder:
Een job die niet meer goed past, een vriendschap die wringt, je nood aan meer rust of meer avontuur in het leven.
Vervangen of herstellen?
Er is zoveel te herstellen, te veranderen, een andere richting te geven.
En veel kunnen we zelf.
Met tijd, aandacht en geduld.
Want beslissen dat iets de moeite waard is, dat vraagt toewijding. En in een tijdperk van ‘vandaag besteld, morgen aan je voordeur’ is ons brein dat niet meer gewend. We zeggen snel “maar ja…” en gaan verder op hetzelfde spoor.
Maar er is zoveel te winnen wanneer je het écht in handen neemt! Herstellen is duurzamer, uiteraard. Maar het is ook een mooie manier om je tolerantie voor imperfectie te verhogen. Om onze collectieve verwachting van 'perfect en ideaal' wat bij te schaven. En het mooiste: het vertrouwen in onszelf dat kapot niet onherstelbaar is! In fietsbanden, broeken en smartphones In onze eigen mentale gezondheid In onze verbinding met andere mensen, dichtbij of verder weg Dat het niet werkt, zegt niet dat het verloren is. Kapot is niet onherstelbaar.
“Maar ja…” (zucht) Voor mij is dat het geluid van ‘tijd om hulptroepen inschakelen’. Iemand zoeken die even mee nadenkt, mee helder maakt wat ik nu eigenlijk wil en waarom het niet lukt. Iemand die me een liefdevolle schop onder mijn ** geeft, en dan aan de zijlijn staat te cheerleaden wanneer het wél lukt. – Jij: “Maar ja…” (zucht, schouders ophalen, moedeloze blik) Ik: Wat geloof jij dat ‘nu eenmaal zo is’, maar zou je toch liever anders zien? En wat houdt je tegen om hulptroepen in te schakelen? – Ik heb nog 8 plekjes vrij voor een individueel gesprek voor de zomer! Samen verhelderen, je blik openen, zien hoe dan wél… Ik beloof dat ik ga cheerleaden all the way!